Smile......

...without a reason why.....'cause life is beatiful that way!
(Noa)

Jongens, ik wil jullie niet jaloers maken met mijn verhaaltjes hoor! Ik zei t al eerder, dat is teveel verkeerde energie.
Kun je beter gebruiken om je huisje te claenen , San ;)
of je vliegangst gewoon te overwinnen, Peet. (Gewoon effe kijken op http://www.jetops.nl en vragen naar Boudewijn Mos.)

( 13 nov) Vandaag besloten om toch maar weer verder te gaan (er is hier gewoon geen klote te beleven, mijn verhaaltjes zijn niet echt, gewoon leuker gemaakt hoor) en ik heb die Wats (watte?) nou wel gehad. Er waren er nog 2, maar helaas voor Kokkie te B. mag je niet overal foto's maken.
Ik ga morgenochtend met de bus van 7.00 uur (dan zie je meer, wie weet zie ik nog opiumsmokkelaars!) naar Pai (een hippiedorp en veeeeeeel te druk volgens Erik, een afgekeurde militair (iets met Post....trauma...syndroom? vanwege Libanon) die hier met zijn Thaise vrouw woont. Ook weer aardig en superrelaxed. Kaartjes van adressen in Chiang Mai gekregen, zodat ik daar voor weinig ook weer onderdak heb! Zo bouw ik mijn netwerkje wel op! Straks krijg ik nog geld toe, ik kan het bijna niet kwijt!!;)

O ja, Jullie moeten echt op http://www.bring-the-elephant-home.nl/?page_id=46 gaan kijken, dan zie je waar ik volgende week ga werken. Ik hoop dat ik jullie toch regelmatig op de hoogte kan houden, want ik vind het ook erg leuk om te doen (Vick, idee van waar ik wat over kan schrijven thuis?) :)

Mijn roze shirt trekt inderdaad wel aandacht, overal lachende gezichten en de verwachting dat ik dus ook wel Thai zou kunnen verstaan. Een dame probeert een gesprek met me aan te knopen, maar ik maak haar duidelijk dat ik haar echt niet versta. Zij gaat daarop steeds harder en harder praten, waardoor er een soort van oploopje ontstaat, rond die roze Hollandse.
...Nou,....Ik moest er zelf erg om lachen. :)

Vandaag ( 14 nov) hang ik dus in mijn hangmatje, op de veranda van mijn bamboehutje, tuintje met rivier voor, tuintje achter, echt vervelend. (Voor jullie in het koude, grauwe Holland, 5 graden? nachtvorst? Sukkels!)
De weg van Mae Hong Son naar Pai was weer een true story!
Gisteren had ik echt gezien , vandaag trouwens ook, dat er op het bord bij de bushalte staat: vertrek local bus 7.00 uur
Ik dus keurig om 6.00 uur op om om 7.00 uur aan de bushalte te staan.
Onderweg kom ik de monnikken van Wat hu heht dii oak ahllwir tegen. Zij lopen smorgens rondes met een schaal, om eten en drinken te krijgen. Ik zie een hele rij voor een dame-met-mandje wachten. Elke monnik krijgt rijst en een drankje. De vrouw krijgt een zegening waarvoor zij devoot op haar knietjes gaat. Mooi. Het ontroert me, dat mensen zo gelovig kunnen zijn.

Ik ben op tijd bij de bushalte. Ik vraag aan de mevrouw waar de localbus stopt. Beweert zij, dat die niet rijdt! Zij legt uit: minibus of Songthaew. Om 7 uur minibus vol, dus Songteaw. Ik loop naar buiten en wijs met de echte VanTollen-eigenwijsheid op t bord: vertrek Localbus 7.00 uur!
De mevrouw slaat haar ogen ten hemel en zucht: No! Minibus of Songthaew!
Ok, ok, Songthaew dan.
Ik wilde toch zo graag tussen de locals? Van alle kanten warm onthaal! Ik weet van de vorige Songthaewrit nog: achteraan bij de uitgang zitten, dan heb je t meeste uitzicht.
Behalve als ze zo'n ding voor 10 personen, volstouwen met 17! mensen.
Dan zit je dichies bij dichies en staan er 3 op de treeplank, in mijn blikveld!
Iedreen is op weg naar werk, school of de markt; de waar moet verkocht worden (welja, gooi die er ook nog maar bij) Onderweg stappen mensen uit, maar vooral ook in!
Het is trouwens de weg met de 1864 bochten, waar ik al eerder over schreef. Ik had natuurlijk kunnen weten, dat die bochten ergens toe dienen: juist, de bergen moeten omzeild! En jullie weten, hoe koud 5 graden is, maar dan ook nog in je vakantiehempje en met optimistisch gesmeerde laag zonnebrand in een Songthaew met natuurlijke airco (geen ramen). Vandaar die winterjassen. Ik voel me echt een supertoerist.
Gelukkig heb ik mijn pareo mee ( onmisbaar op reis: de Pareo! Goed om skai bekleding mee te bedekken, tegen plakbenen, goed als wikkelrok in tempels, goed als bescherming tegen verbrande schouders, goed om als picknickkleedje te gebruiken en goed om de kou ietsje tegen te houden in een Songthaew!)
Als dan de weg iets vlakker wordt, gaat Sjakie Songthaew vreselijk laten zien, dat hij niet alleen goed kan sturen, maar ook heel hard kan rijden! " Hee Sjaak, er zitten dames achterin!"

Na zo'n uur stapt de helft gelukkig uit en net als ik gestrekt wil gaan, komer er wel weer 10 mensen voor terug! Hiervan zijn 5 Lisu-vrouwen, die het eten naar hun mannen op t veld gaan brengen. Er worden rieten manden doorgegeven, zakken rijst een zak met iets warms, het beweegt en het kakelt!
Alles wordt gewoon opgestapeld, vrouwen erbij en karren maar! Ze hebben de grootste lol met elkaar en ik lach maar gezellig mee.
Ik besef dat de 17 mensen, zo'n 6 stammen moeten vertegenwoordigen. Ze kleden zich anders en zien er qua gezicht ook anders uit. De schoolkinderen (elke school zijn eigen uniform: van de padvinderlook met oranje sjaaltje tot een soldatenoutfit met knalroze baret!) zijn Thai.
Uit het Tribalmuseum weet ik, dat de kinderen van de stammen niet naar school gaan. Er staat groothartig iets geschreven als: "De kinderen uit de bergdorpen leren de hele dag in de dagelijkse praktijk. Zij leren het gebergte kennen, zij leren hoe er op de velden gewerkt moet worden en hoe de producten verkocht kunnen worden."
Maar de werkelijkheid is (waarschijnlijk) dat Thailand de stammen niet als Thai wil erkennen, dus ook geen Thai rechten toekent.

De Lisu-vrouw naast me lacht haar rood-zwarte tanden regelmatig bloot. Even later begrijp ik hoe ze aan die kleur moet komen. Uit een zakje pakt ze een stukje roodachtig hout (hash?) van een hard bolletje (opium?) bijt ze een stukje af, een groen blaadje (coca?) gaat erbij en tenslotte een neemt ze een likje witte zalf uit een potje (Nivea?). Hier gaat dus lekker op gekauwd worden.

Een Moslima tegenover mij, gromt hoofdschuddend als ik haar vragend aankijk.

Dan zijn we in Pai. De een na de ander drukt op de knop en verlaat het slagschip. Ik druk zelfverzekerd ook een keer. Sta ik natuurlijk buiten het dorp en moet nog een lekker stukkie Backpacken.

Maar alles is ergens goed voor, want ik passeer een tentje met heerlijke Thaise Noodlesoop en een alleraardigst Engels sprekende dame.
Zij wijst de weg naar t centrum en als ik daar een meisje vraag of ze Engels spreekt, lacht ze terug " Ofcourse! en of ik soms een Guesthouse zoek? (hoe bedoel je toerist?) Yes!
Zij belt haar vriend of hij nog een kamer heeft en geeft me een lift naar Pai River Lodge. Top! Doe mij de wereld vol met Thai!
Dus zit ik hier gezellig tussen 12! hondjes, waarvan 6 puppies!
Ik blijf hier even wonen.