Eindelijk (of Endlich) op Koh Lanta

Nou, lieve allemaal, jullie hebben het voor elkaar: ik zit te snotteren achter de pc! :(
Wat een medeleven, wat een acties ( mijn familie heeft Mies Bouwmanbloed!:)) wat een lieve woorden, echt te gek!
De kwijtgeraakte muziekjes mis ik nu nog veel meer
Maar het geeft me ook een ongelooflijke energieboost! ( mijn grote vriendin zei eens: Kom op, je bent geen bootvluchteling en je weet dat er altijd nog een tiet met geld op de bank staat!)

Want, eigenlijk had ik natuurlijk gewoon in Surin moeten blijven. Even een nachtrustje extra ertegenaan en dan doorzetten. Je bent een avonturier of niet!
-Die Engelsman had een Thaise vrouw, die me naar het olifantendorp zou brengen, en niet voor 100 euries, maar voor 25 euries (overdrijven maakt dingen leuker)
-Een tuktuk had me voor weinig naar een zijdeweverij kunnen brengen
-En het knipmes van mijn hotel, vertelde me op de valreep dat hij een eigen olifant had. Had ik meteen aan zijn knipmessenvestje moeten trekken. Die man, niet die olifant.
Maar....
Ik heb dat allemaal niet gedaan. Het liefst had ik lekker hard met mijn voet gestampt, heel boos gekeken en stevig met mijn armen over elkaar gaan staan (tsja...dat is een familiedingetje)
Want ik had gewoon vreselijk de pest in.

Dus besloot ik om weer terug te reizen naar Bangkok en zelf 'even' te gaan kijken op de plekken waar ik geweest was.
Ok een reis van 9 uur met de bus. Genoeg stops, ik zie het westen van Thailand als een film voorbijgaan:
Een soort ranch van 100 jaar geleden (het platteland is sowieso iets van 100 jaar gelden hier) een soort van kinderboerderij met schreeuwlelijke stenen dieren, iemand laat zijn waterbuffel uit (wie zoekt effe uit wat in godsnaam het nut van een waterbuffel is) tempels, veel tempels, te pas en te onpas. Net als scholen en colleges.
Dan ineens een nieuw geasfalteerde weg en er rijden geen auto's op, nee, alle boeren uit de buurt leggen hun graan erop te drogen! Kilometers lang!
Bananenplantages, kokospalmen, bougainvilles, houten huisjes met een golfplaten dak, rieten huisjes met een rieten dak, termietenheuvels, hooibergen, veel geestenhuisjes-verkoopplaatsen, prachtige muren met hekwerk, die mooie bungalows of officiele gebouwen verbergen, hele uitgestrekte droge stukken land, met veel waterpoeltjes erin. In die poeltjes liggen niet alleen de mooiste knalroze en zachtroze bloemetjes, maar natuurlijk ook weer die rare vette waterbuffels!

In het noorden kom je vooral veel meer groen tegen; palmengroen, papayagroen, jaloeziegroen, teakbladerengroen, bananengroen, dakpannengroen, moerasgroen, legergroen, reclamedoekengroen, junglegroen, bamboegroen, dennengroen (?), lycheestruikengroen.

Dan zijn we weer in een stad. Ik weet bij Boedha niet welke, mijn buskaartje is in het Thai, net als mijn aangifteformulier van mijn verloren spullen trouwens. Zal de verzekering blij mee zijn!
Tijdens deze stops wil ik wat meer foto's maken van mensen en ik neem het advies van T. te P. ter harte om die mensen eerst wat geld te bieden. Ik zie een oud vrouwtje, zo krom als een geknakte bamboepaal, die bedelt. Ik geef haar wat geld en hou vragend mijn fototoestel op, voor ze iets kan zeggen, neem ik vlug een foto. Nu zie ik pas dat ze bijna blind is en wat ik nou wilde, zal ze ook niet gesnapt hebben. Dat doe ik nooit meer! Ik schaam me diep.
Om het een beetje goed te maken, ren ik haar achterna met een snelgekochte sandwich. Dan zie ik tot overmaat van ramp ook nog, dat ze geen tanden heeft :(

Nou goed, smiddags om half 3 kom ik in Bangkok aan, de weg gevraagd aan 2 Thaise studentes. Zij willen me wel helpen, met de bus naar de skytrain, dan de metro, dan de taxi, geen benzine meer, dan een andere taxi, dan weer een metro en.... geen Ipod of phone, door naar het andere Internet cafe, geen Ipod of phone, dan naar t station, geen Ipod of phone :(
(en dit alles met mijn backpack aan!)
In het station weet ik het effe niet meer, totdat ik toeristeninformatie zie. Ik ga vanavond nog naar Ko Lanta!
Zo gezegd, zo gedaan:
Het is 18.30, om 19 uur gaat de bus. Zaterdag om 5 uur in Surat Thani aangekomen, tot 8 uur wachten op de bus naar Krabi, om 11 uur op de boot naar Ko Lanta.
Daar aangekomen, is het resort jammergenoeg geen schim van wat er me in Bangkok geboden is. Ik heb net een bed, wel een goed bed gelukkig. Verder een
wc, koude douche en een lampje. Meer niet. Niet erg, ben basic gewend, maar voor het 3dubbele bedragvan wat ik gewend ben!! Tering!
Maar....ik zit wel aan t strand. Ben zelfs al op een klein plekje op mijn rug verbrand (als je alleen bent, kun je net niet dat ene plekje op je rug insmeren) en ik ga bij de buren eten en die hebben ook nog veel leukere kamers voor weinig.
Zo gezegd, zo gedaan.
Nu zit ik goed en ik blijf voorlopig.
Naar Sofie heb ik al rooksignalen gestuurd, dat ze welkom is.
XXXX
Dee

ps
-Het is zo jammer, dat mijn foto's en filmpjes niet te plaatsen zijn, maar ik blijf proberen en hou jullie op de hoogte, waar je kan gaan kijken!
(nu bv op ' 5 december blijft verrassen)
- lieve Ad en Jennie, ik weet echt niet hoe jullie uit mijn lijst zijn verdwenen, dus voeg aub je mailadres weer toe!
- dit geldt ook voor Wil en Leo
-Alle heiligen die in me opkwamen, heb ik geprobeerd, Sija, maar helaas dus
-Andre, heb je geen budget voor een buitenland correspondent, voor interactief onderwijs wat betreft het vak "Kennis van andere culturen"? Dan heb ik hierbij gesolliciteerd!
- Ja lieve grote zus! Daar ben ik het volkomen mee eens!
- Inderdaad Timmie, dat is zo. Ik ken het uit mijn hoofd, evenals het lied van Stef Bos waarin hij zingt, dat als je niets hebt, je ook niets hebt te verliezen!
- Liefje, ik heb contact met Sofie (naast rooksignalen ook drumsessies) zij wil Maleisie voor me kijken, maar ik kan hier waarschijnlijk ook wel een mobieltje kopen.
- Lieve grote broer, wat een actie, je maakt me daar verlegen mee. En Simon Webber ga ik alvast op de pc beluisteren!
- Typisch Sofie: Giegelen....ipv giechelen
- Lieve mam, hou je haaks, ik ga je zo spoedig mogelijk bellen.