Sawadee pie mai!

Ja, Goejemoggel, wat een dag, wat een dag!
Het is 1 januari 2550. (Boedhisten vieren hun nieuwjaar begin april, dan wordt het dus 2551, eigenlijk. Maar goed:
Bedankt voor al jullie lieve nieuwjaarswensen en ik wens ook jullie een extra goed jaar en dat jullie de lol van het leven mogen blijven inzien!

Maar voordat het 1 januari werd, was ik nog even onderweg:
Na die foute kamer op Langkawi ben ik zeker niet blij. En als ik niet blij ben, ben ik de enige die daar wat aan kan doen.
Dus, eerst maar wat toeristeninfo ingewonnen, wat betreft guesthouse en een nieuwe camera. Want, shit happens, mijn camera focust niet meer.

Langkawi staat voor roodbruine adelaar in Maleis. Ik zie ze regelmatig cirkelen, maar ze zijn helaas te snel voor mijn nieuw aangeschafte camera. Volgens de folder is er genoeg te zien op het eiland: Het meer van de Zwangere maagden, 7 watervallen, een kabelbaan die je een prachtig uitzicht over het eilnd en de Andaman zee geeft, een park vol mythes en legenden een walvis- en een krokodillenfarm en tal van schitterende winkelcentra.
Maar Langkawi voelt niet goed, ik wil weer weg.

Hoewel het op de kaart een klein stukje lijkt, maak ik een zware, zeer warme wandeling, met backpack natuurlijk! (de hoed bracht enigszins verlichting, waarvoor eeuwige dank, Mar!)
Daar gaan de kilo's weer. ( Ik mag wel oppassen, straks weeg ik -20! ;))
Elke keer als er een 'Teksi' passeert, denk ik dat die de moeite niet waard is.
Uiteindelijk toch weer gehaald natuurlijk en een leuke camera gescoord. Ook het guesthouse is lekker ruim en net naast het strand, waar ik dus lekker ga chillen.
Er hangt best een lekker sfeertje op t strand van Langkawi en als ik echt wil, kan ik hier natuurlijk ook Oud en Nieuw vieren.
Bij het verlaten van dat strand roept een zeker niet onknappe man met mooie ogen me na met de immer gestelde vraag: "Where you from?" Ik kletst wat met hem en later zie ik hem weer.
Hij roept: "Hee Holland, music on the beach! You come!"
Heel dwingend! Pleur op, denk ik, dan kun je nog zulke mooie ogen hebben, maar deze Holland houdt niet van bevelen!

Dus ga ik naar Koh Lipe. Prachtig eiland!
Maar ....iets te laat lees ik dat er niet gepind kan worden op Koh Lipe. Ook te laat besef ik dat er weleens gereserveerd had moeten worden op 31 december.
Tsja...daar sta je dan: 31 december, bijna oudejaarsavond, slechts 20 euries op zak, geen creditcard en geen slaapplek.
Dan denk je aan thuis......
Mijn lief, gezelligheid,warmte. Mijn kids, die zorgen dat ze alweer het feest van hun leven gaan meemaken. Mijn broer, oliebollen, de top 2000. Mijn zus, nieuwe recepten, haar vrienden.
Aan hen die werken, want ja, dat moet ook gebeuren ;) (Ank, voor de laatste keer op 31 december misschien?) Aan mams, Pee en andere zieke zielen.
Aan iedereen, die in elk geval weet, waar ze slapen en dat ze slapen. (En dat hoeft helemaal niet bewust worden meegemaakt vannacht;)

Maar dan is daar Bicycle Repareman!!
Nee, natuurlijk niet, het is Anni Dang Dee, een schat van een Chao'le vrouw, die handig en vriendelijk een travelagency runt. Ze weet een tent voor me te ritselen en morgen boekt ze de speedboot naar Pakbara, waar een pinautomaat is! Betalen mag ik na afloop. Wat een schatje!
Ik installeer mijn bulletjes in de tent (heet!) en besluit een stukje eiland te ontdekken.

"Ko Lipeh is het meest zuidelijke eiland van het zeereservaat van Ko Tarutao. Het is een kralensnoer van 51 eilanden in de zee van Andaman (expeditie Robinson is hier opgenomen!) Het heeft een status van het werelderfgoed van Unesco. Geen banken, weinig winkeltjes. Cash geld mee", lees ik dus te laat in mijn Trotter :(
Op Ko Lipeh wonen de Mokens of de Chao'le. 550 vissers met lichtrossig haar, licht ogen en een eigen taal sprekend, wat een mix is tussen Maleis en Thai.
Ze zijn tot in het diepst van hun vezels verbonden met de zee. Het ritueel van Loy Rua getuigt daarvan. Een boot wordt symbolisch geladen met de zonden van de dorpelingen. Als de zee de boot terug werpt op de rotsen, moeten zij het ergste vrezen voor de toekomst: slechte oogst en ongelukken op zee.

Ik loop dwars door het Chao'ledorp ( de zeezigeuners, daar zijn ze dan toch nog!) richting Sunrisebeach. Het toerisme is hier in ontwikkeling en ik kan het niet laten om in een zojuist gestort stoepje, mijn handafdruk met naam te zetten :)
Ik wandel over spierwit zand (er zijn geen aangelegde wegen=geen auto's!) en door kristalhelder water in de kleur van de ansichtkaarten! Ook de palmen ontbreken niet! Snorkelen en duiken is hier de belangrijkste bezigheid voor toeristen.
Als ik effies neerzak om een sigaretje te roken, vraagt een man of hij er ook een mag. Ik kijk zuinig en zeg dat ik eigenlijk geen afstand wil doen vanwege, geen geld en ...bla...bla..
Hij geeft me gewoon 500 baht! Kan ik eten vanavond, zegt ie! Ik ben overrompeld door zoveel vriendelijkheid en dankbaar geef ik hem mijn hele pakje. Lachend neem ik afscheid van deze man uit New York, die nu naar Hong Kong vertrekt en zegt, dat hij nog nooit zo'n duur pakje sigaretten heeft gekocht! Happy Newyear!

Op mijn wandeling , die van het strand de jungle invoert, stuit ik op Jack's junglebar. Jack belooft een leuke avond met buffet en jamsessies, dus daar ga ik vanavond oud en nieuw vieren.
Als de zon nog niet onder is, vind ik mijn weg van mijn tent naar de bar makkelijk terug. Na wilde verhalen over cobra's, Green vipers (zeer giftig!)en schorpioenen, moet ik mijn weg dwars door de jungle naar mijn tentje terug vinden. Ik vind het heel spannend (ben best bang dus!) en schrik me kapot van alle schaduwen en kleine kikkertjes.
Maar natuurlijk kom ik ook nu weer veilig bij mijn tentje aan!
Sawa dee pie mai!

XXXXX
Dee