5 December blijft verrassen!

Na een dagje aan t zwembad te hebben gelegen (op 4 december), ben ik wel weer uitgerust.
Nu kan ik 5 december in Chiang mai vieren, de koning wordt namelijk net zo oud als Sinterklaas, maar ik kan ook naar Bangkok gaan; daar zullen de festiviteiten wel helemaal leuk zijn, omdat de King daar woont!
Wonder boven wonder heb ik het laatste treinkaartje kunnen bemachtigen.

Ik lees het boek van Antoinette van de Water "Thaise olifanten van de straat" in een adem uit.
Zij vertelt hierin de tocht van 2 vrijgekochte straatolifanten naar Elephant Nature Park. En passant vertelt ze over Thailand, de tempels (Watte?) , geschiedenis van Thailand en met name die van de rol van olifanten en hun mahouts, daarin.
Omdat Surin de oorspronkelijke woon- en verblijfplaats van de olifanten zou zijn en de foto's van de Mahouts in Surin zeer indrukwekkend zijn, ben ik nieuwsgierig geworden en besluit om daar ook eens te gaan kijken.

Via Bangkok moet ik reizen, want het kaartje is al gekocht. Ik kan s'avonds al naar Surin reizen, dus vermaak ik me een dagje in Bangkok.
Eerst maar 's even met de gele stroom meelopen Iedereen draagt geel vandaag! Gelukkig zie ik heus ook wel wat roze shirtjes. Maar niet 1 Farang! Ik word zelfs 2 keer gevraagd of er een foto gemaakt mag worden, lijkt de omgekeerde wereld wel!
Ik zit nu tussen al die gele shirtjes en ik zie wel wat er gaat komen. Ik heb nu een roze shirt en zit tussen honderden Thai, maar het aangeboden vlaggetje gaat me net iets te ver. Dat doe ik voor Bea niet eens.
Het is trouwens te gek, wat niet mag:
-niet staan, dan ben je hoger dan de koning
-geen zonnebril dragen, onbeleefd
-zwijgendzwaaien met de vlaggetjes, niet roepen en dus vooral in deze ongemakkelijke hurkzit blijven
- mijn duitse buurvrouw, die in Bangkok woont, mag geen foto's maken met haar telelens. Waarom? Dat weet niemand.
Deze mevrouw Heidi heet ze geloof ik, vertelt trouwens dat als er een koninklijk lid van de familie moet reizen, dat alle hogere viaducten in de stad dichtgaan: een burger mag niet hoger dan een koninklijk mens zijn.
Ze vertelt langs 'Die Nase weg' ook over haar hoge contacten:
Als een ambassadeauto langsrijdt: "O, dat is de Duitse ambassadeur -zag ik ook heus wel aan t vlaggetje- ik tennis met zijn vrouw! Even later:" Mijn man had van de week toch zo'n leuk onderhoud met de kroonprinses......"
-zo,zo,poe,poe,tut,tut-
Ze zit anders net als ik, pijn te lijden op haar Europese knietjes, in plaats van op haar 'Bobo-billen' op een zetel tussen de hoge hotemetoten in het paleis ;)

Ik kwam om half 8 bij het paleis aan en om half 11 gaat de koning pas langs. Echt langs, want hij houdt van opschieten. Nu zijn al die mensen voor niks 3 uur van te voren gaan zitten. Maar een Thai zal ik niet horen klagen (deuhuh, ik versta helemaal geen Thai :))

Als ik het voor gezien hou, (er is verder geen hol te beleven! Ben ik daarvoor uit Chiang Mai weggegaan?) loop ik in een straat achter het paleis, langs rijen met gele Thai. Er wordt gratis voedsel uitgedeeld! Een dame geeft me dwingend ook een bakje. Nou, nooit weg, ik had een reuze honger.
Ik besluit de boot naar het winkelcentrum te nemen, ik moet toch wat verzinnen nu er geen festiviteiten zijn. Hoewel....
Er staat een tribune opgesteld en zoals het een echte Thai betaamt, wordt er gekaraokeed.
Het volkslied nog wel! Vertederd sta ik naar een jongetje te kijken die de microfoon niet meer af wil geven (waar ken ik dat microfoon-hebberige nou toch van? )
Een ouwe Thaie komt naast me staan en wijst me de tekst aan. Ik moet ook meezingen. Na 4 keer vind ik het eigenlijk wel genoeg, maar t wordt nog erger, ik moet erbij gaan zitten op t podium. Ach, waarom ook niet.
Jullie weten hoe ik zing... niet dus. Toch zoemt de camera op me in en een alleraardigste presentator komt naast me zitten en zingt me voor.
Huppekee, Dee alweer op TV! Jammergenoeg vergeten een foto te laten maken.

Verder is het in Berkel en Rodenrijs met de Jong Veedag gezelliger dan nu in Bangkok, er is echt geen kont aan. Tsja, het volkslied hoor je te pas en te onpas, maar dat ken ik nou wel uit mijn hoofd.
Ik ga weer.

Als ik dan in de trein naar Surin zit, kom ik tot de schokkende ontdekking dat mijn etuitje met telefoon en Ipod weg zijn. Ik moet het ergens in een Internetcafe hebben laten liggen of op het station. Ik weiger om te geloven, dat het gestolen zou zijn. Dat doen ze niet hier.
Ik kan op dit moment niks doen ( 3 uur in de nachttrein naar Surin) dus morgen maar.

Het zit niet mee:
Surin is vies, heet, geen toerist-dus geen trips (alleen dure privetrip , 100 eurie voor een tripje??!!, daar is niks aan), geen Engelssprekende mensen, behalve die halfdronken Engelsman met zijn paardenkop in de pub.
(Ja, ik drink bier vandaag en ik kan al boeren ook)
Ik kan ook niet naar Cambodja. De grens zou ik wel kunnen halen, dus een visarun zou kunnen, maar is weer niet noodzakelijk momenteel. Maar Ankor Wat, waar ik graag zou gaan kijken is niet te bereiken, want.....geen toeristen- geen trips. Ik ben effe te moe om het allemaal zelf te gaan regelen.
Echt wel een bijna-huilmomentje Janski!

De politieman is heus aardig, denk ik, hij spreekt alleen Thai. Maar met eindeloos geduld pleegt hij telefoontjes naar de Bangkokpolitie en de toeristenpolitie. Niks te vinden. (Heb ik daar nou het volkslied zo prachtig voor gezongen?)

Maar dan bedenk ik.....
-Niemand is dood, zwak, ziek of misselijk,
-Ik heb mijn eigen simkaart , dus mijn gegevens nog, (er zat een Thai in),
-Mijn muziekjes kan ik dan niet meer draaien, maar ik droom ze dan wel.

Dus terug maar weer naar Bangkok en door naar een eiland, om uit te rusten!
(klinkt nu al goed :))

XXX
Dee