Dierenleed en dierenliefde

Mae Mai is dood.
Het Park is soms te klein. Dames vechten om de aandacht van Max, de grootste olifant van Thailand (3.15 m!) Hierbij kwam Mae mai ten val. In eerste instantie leek ze alleen een gebroken been te hebben, maar binnen drie uur was ze dood. Na een snelle autopsie van Pom, mijn zwijgzame heldin op de achtergrond, bleek ze aan een inwendige bloeding te zijn gestorven.
Het Park is in rouw. Je begrijpt dat alle aanwezigen, olifantenliefhebbers zijn. Zo'n dom ongeluk is dan heel verdrietig.
Mahout Mii, nog maar 19 jaar oud, verknocht aan zijn Mae mai is ontroostbaar en heeft de hele nacht in diep verdriet naast haar gezeten.
Met elkaar zijn we bij de begrafenisceremonie, geleid door monnikken en de sjamaan van het dorp, geweest en hebben haar in een kuil (3x5x2,5m!) begraven.
Een aantal mensen vroeg mij of ik nu langer zou blijven, maar het is genoeg. Het was weliswaar een trieste, maar ook heel aardse afsluiting van mijn geweldige tijd op het Elephant Nature Park.

Ik neem afscheid, van mijn Hollandse groepje.
Maarten (student medicijnen, heel creatieve tekenaar, (echt geen nerd, hoor Maarten;)) kan bunkeren als een bouwvakker, trektocht door Azie van op zijn minst 6 maanden)
Tom (fysiotherapeut in ruste, supervriendelijk, behulpzaam, altijd bezig, kan goed kraken!, trektocht van 3 maanden door Thailand)
Sanne (nuchtere, vrolijke, Westlandse dierenartsassistente met stevig doorzettingsvermogen, menigeen kan daar een voorbeeld aan nemen)
Bernard (haar steun en toeverlaat, dikke vrienden-geen setje, ook al zo'n vrolijke, hardwerkende Westlander met superdroge humor)
We hebben veel gelachen, afgezien en vooral hard gewerkt!

Van onze groepleiders
Nadia, superpositief maar zo stroperig. ('love you darling', 'hello babygirl' (te pas en te onpas, ik kon het niet laten om haar een keer te zeggen, dat ik haar baby niet was. Ik kon haar moeder wel zijn!), 'oh, I love your outfit' (ik liep gewoon in mijn pyama!)'
Grumpy Georgie, zij is nog iets te weinig Thai relaxed, waardoor ze mij te jufferig was.
Maar....beiden een groot hart voor dieren.

Van de Parkbewoners
Alle olifanten (waarvan de namen te moeilijk en teveel zijn) de buffalo's, de koeien, (ossen volgens Sanne), de honden, de katten en alle ratten, spinnen, center- en millepieds (kleine en grote duizendpootjes)
Jody, kleine (smurfmaat) Amerikaanse, getrouwd met een Birmaan, wonend op het Park.
Ze is tatoo-artiest en vertelt prachtige verhalen over haar "ele's", waarbij een act never ontbreekt.
Karl en Michelle, enige westerse mahout (van Maximus) en zijn vrouw
Janna, Canadese, die ook Nederlands spreekt, altijd in de weer en ook al een groot hart voor alle dieren

Van Pom, supervisor van vooral de Mahouts. Haar leven is liefde voor dieren en met name de olifanten. (stevige kleine Thai vrouw, rookt en drinkt als een Maleier, aldus Antoinette van de Water in haar boek "Olifanten van de straat" )
Ze brengt de Mahouts de liefde voor de olifant bij. Ze kan van kruiden zowel medicijnen als een heerlijke maaltijd bereiden. Ze vertelt prachtige verhalen, weet alles over de financieen van het Park, het personeel, de moeilijkheden en problemen (die hier natuurlijk ook voorkomen), haar vriendinnen Lek en Antoinette, de politiek van Thailand betreffende de olifant en zo veel meer.
Op een wonderbaarlijk zwijgzame manier heeft ze veel indruk op me gemaakt.

Ze leidt ook de wekelijkse trip naar Elephant Haven:
Met een groep van 16 mensen en 7 olifanten lopen we een flink stuk de jungle in.
(Sommige ele's raken al flink opgewonden, Els, zie foto, en weet dat dit het moment is om je kleindochter voor te lichten :))
Als we bij de grote hut op palen aankomen, mogen de olifanten de jungle in, los, vrij.
(Bakkertje:Niemand mag op de olifanten zitten, behalve de Mahout. Die zit op de kop of nek: een olifantenrug is namelijk niet gebouwd om te dragen. Trouwens is 2 voor 12 niks voor jou?;))
Pom bereidt op een simpel houtvuurtje een heerlijke maaltijd, bestaande uit wel 8 verschillende gerechten.
(Martinka, jij vraagt je af wat ik eet? Weet ik zelfs soms niet. Ik heb een keer een echte hele hond op een BBQ gezien. Ik heb hem niet geproefd en dat ga ik ook niet doen ook!!! O ja, en als je aan t tandenpoetsen slaat, bedenk dan dat ik immer op 1 oortje lig : het is hier namelijk 6 uur later :))

Wij nemen plaats rond het kampvuur, en met eten, zingen (Changlied!), fluitconcert van de mahouts (Engelse kerstliedjes) en kletsen brengen we de avond door.
Met dekens op een matje vallen we naast het kampvuur in slaap. Smorgens blijken wij Nederlanders warmer te hebben gelegen, dan de mensen die de half open hutten hadden opgezocht.
Water is er niet, dus wassen en poetsen kun je alleen een beetje met de meegebrachte fles water. Plassen doe je ergens in de jungle.
Na een ontbijt van geroosterde boterhammen, eieren en ananas moeten we de olifanten bij elkaar zoeken. Dat valt nog niet mee; wij glibberen en glijden op de junglepaadjes, terwijl Supermahout gewoon op zijn slippertjes drentelt! Na het volgen van een spoor van afgebroken takken en verse poep, vinden we de onverschrokken BK, verscholen achter een bamboestruik.
Hij gaat gedwee weer mee en met de hele stoet keren we weer Parkwaarts.

Ook afscheid van Lek, de kleine reus.
Een charisma als een grote, heilige olifant.
Altijd bezig met haar strijd tegen dierenleed. Was ze in het begin de zondebok, nu is ze door een Engels tijdschrift uitgeroepen tot "Heldin van Thailand".
Momenteel is ze in Birma, op zoek naar dierenleed, om het vervolgens te bespreken en zo mogelijk op te lossen.
Ze heeft geen vaste verblijfplaats, ze is altijd onderweg. Brengt veel geld binnen voor het het Park.
Ze houdt (soms tot wanhoop van mensen) ontzettend van dieren, vindt dat ze een dierwaardig bestaan moeten hebben. Kan niet tegen oneerlijkheid, is om de dooie dood niet bang, nog voor geen 3 meter hoge olifant, heeft door haar direktheid en strijdvaardigheid gevaarlijke situaties beleefd (intimidatie, bedreiging met een pistool, om haar te raken hebben tegenstanders haar geliefde babyolifantje, Ging mai waarschijnlijk vergiftigd) maar gelukkig doorstaan. Ze is niet te stoppen, ze kan praten als de prachtige Thai watervallen.
Ze is ook niet te belazerd, om als ze op het Park is, aan te pakken, aanwijzingen te geven, een praatje te maken, op de foto te gaan.
Door haar titel "Heldin" heeft ze contacten met de minister, de prinses en tal van documentairemakers, filmploegen, fotografen. Alles voor het goede doel: de liefde voor dieren.

En een hart voor mensen.
Ze houdt immer een grootscheepse inzameling van kleding en speelgoed. Onze Jumbo Express van vorige week bestond uit het verspreiden van de kleding naar de hilltribes en vluchtelingen uit Birma, in de bergen. De winter geeft hier minstens zulke koude nachten als bij ons in Nederland! (dus Ing en Ton: echt steenkoud hier, met zonder jas zeker. Maar ik klaag niet hoor!)
Na een tocht van wel 7 uur door de bergen, met flink wat stops om te eten, te praten met olifanteneigenaars, sanitaire stops, de-weg-kwijt-stops, rijden we zeker nog een half uur off-road, door de jungle.
We zijn bij de Karen. Hier kan natuurlijk geen toeristische trip tegenop. Dit is echt 'into' Thailand. Lek zegt me haar te volgen in de hut, daar is een houtvuur. Naast het vuur zit Pii, een oude vrouw. Lek vertelt dat zei Pii regelmatig bezoekt. Pii is de stamoudste en de oma van Sakh, medewerker op het Office van Elephant Nature Park. Het is ontroerend te zien, hoe blij hij is zijn familie weer te zien na lange tijd.
Want naast Pii schuift ook de rest van de vrouwen aan: zijn moeder, tantes en zussen, allemaal in die ene kleine hut. Ik kan alleen maar kijken en luisteren naar het Thai, waarin Lek met de vrouwen praat.
Later zullen wij daar met 4 dames slapen, om smorgens tot de schokkende ontdekking te komen, dat wij de slaapplek innemen van al die vrouwen; die blijken met z'n zessen op een klein matje te halfslapen! Kom eens om zulk een vorm van gastvrijheid in Nederland!
Als Lek gaat koken, blijf ik bij de vrouwen. Ik bied ze een sigaret aan. Ze roken als kerels en roken ook hun eigen tabak in een pijpje. Zij laten mij KarenThai woordjes zeggen en met mijn uitspraak blijk ik zelfs grappig in hun taal :)

De volgende morgen, blijkt het dorp uit 6 hutjes te bestaan. Maar er zijn zoveel meer mensen, zijn het echt de Birmese vluchtelingen, die overal en nergens verborgen waren?
Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet, het uitdelen van sokken, speelgoed, warme joggingpakken, mutsen, chips en koekjes (Angelina, daar zijn ze weer!) is begonnen. Ik voel me een beetje beschaamd, met zo weinig zijn deze mensen dolgelukkig.
Na een ceremonie met veel polsbandjes (teken van geluk ontvangen van de dorpsbwoners) rijden we verder. Deze dag bezoeken we nog 2 scholen, waar de kinderen, kleren, chips en schoolspulletjes krijgen. Net als alle kinderen smokkelen ze soms, om ons 2 zakjes chips te ontfutselen. Tuurlijk, moet kunnen.
Na een lange rit, achter in de pickup, komen we moe, maar voldaan weer in het Park aan.

Ik besef dat ik lang niet volledig ben geweest, dat het maar een eerste verwerking is van mijn 2 weken op Elephant Nature Park. En bij al die vreselijk bezige mensen voel ik me een beetje nietig: Voor mij zouden het aanvankelijk slecht 2 weken van verstrooiing zijn, maar het werd een indrukwekkende tijd, waar ik nog veel over na zal denken.

Ik bewonder iedereen: de Parkbewoners, de volunteers, sponsors, donateurs en alle andere op wat voor manier dan ook warm-hartgestemden, die hun leven in het teken van de dierenliefde plaatsen.
Als jullie nog een centje overhebben, doneer het dan bij Elephant Nature Park.
Of bespreek een dagtrip, als je toch in Chiang mai bent (Jeanetje, voor december nu bespreken, zit snel vol! En Peet van de Opperd: Als jullie dat uitje nu in januari plannen, kan ik mijn charmes in de strijd werpen en voor mij hoeft geen ticket meer gekocht!)
Het wordt een onvergetelijke ervaring.
Ik heb mijn steentje bijgedragen, ik ben er trots op. Het is een indrukwekkend steentje geworden.
Maar....nieuwe avonturen wachten.

Tot gauw
XXX
Dee

P.S.

Voor mijn allerliefste:
Fijn dat jullie genieten van mijn afwezigheid. Da's pas een goede opsteker ;)

Ria, Grote Broer, Bep en Roy:
Fijne dagen in London. Niet teveel kerstshoppen, want het moet allemaal in je backpack kunnen;)

John en Liesbeth
Ik heb geen slurfje, nog wel een staart!

Ankie, Jed en Annie:
Op de avond bij mijn Hollandse host (weet je nog? Hekking) heb ik de finale tussen Ferrer en Federer gekeken! Tennis blijft dus boeien en joh, van tennis maken we straks ook wel weer een spannend verhaal.

Karin S?, Karin E?, Karin K?
Marian SB?, Marian van Marijtje ? of Marian van Vita?